VIII Powiatowy Konkurs
„Ścieżkami życia św. Jadwigi Śląskiej”

Cele konkursu:
• Zainteresowanie uczniów osobą księżnej -św. Jadwigi Śląskiej
• Poszerzenie wiedzy o św. Jadwidze Śląskiej, która 15 października 2010r. została ogłoszona Patronką miasta Trzebnica
• Pogłębienie wiary i kształtowanie chrześcijańskich postaw na podstawie świadectwa życia św. Jadwigi
• Zachęcenie do czynnego udziału w życiu Kościoła

R E G U L A M I N KONKURSU:
1.Konkurs w kategorii OPEN przeznaczony jest dla uczniów klas IV – VII SP.
2.Po przeprowadzeniu konkursu szkolnego, zgłasza się po 1 uczniu ze szkoły z kl. IV-VII.
W szkołach, gdzie jest więcej niż 3 oddziały z każdego poziomu, dopuszcza się po 2 uczniów ze szkoły kl.IV-VII.
3.Konkurs zostanie przeprowadzony w formie testu, składającego się z pytań: otwartych, pytań zamkniętych, połącz w pary ,prawda- fałsz, krzyżówki, cytatów i dat.
Test przygotowany będzie przez SO SOWA.
4.Czas trwania testu -6o minut.
5. Przewodniczącym komisji konkursowej jest organizator konkursu.
Komisja konkursowa składa się z katechetów uczących w szkołach, które uczestniczą w konkursie.
6.Po zakończeniu testu komisja sprawdza prace i wyłaniani są laureaci ( I, II, III, IV, V miejsca) . W przypadku równej liczby punktów nagradzani są laureaci osoby/szkoły z najwyższą liczbą punktów.
Nagrody książkowe i dyplomy otrzymują laureaci , pozostali uczestnicy otrzymują dyplomy za udział w konkursie.
7.Literatura : Materiał w formie skryptu jest dostępny na stronie internetowej szkoły./konkursy/

Etap powiatowy konkursu odbędzie się :

24.11.2017 r. o godzinie 10.00
w SP 2 w Trzebnicy ul.3 Maja 5

Termin zgłoszenia uczestników –
wyłącznie e-mail trzebnicasp2@wp.pl
Szkoła Podstawowa nr 2,
ul. 3 Maja 5
55-100 Trzebnica
tel./71/ 312-00-29

Zgłoszenie powinno zawierać:
1. imię i nazwisko uczestnika, szkołę, klasę , gminę
2. imię i nazwisko nauczyciela prowadzącego / opiekuna

Zapraszamy
Organizatorzy konkursu:
Ewa Dudek , Janina Bejm i ks. Jacek Nowak SDS
Zakres wiedzy:skrypt
Bulla kanonizacyjna papieża Klemensa IV z 26 marca 1267 roku podaje, że Jadwiga „pochodziła z wysoko stojących w hierarchii społecznej przodków, którzy kierowali narodami i ze względu na wielką władzę, którą sprawowali, byli sławni”.
Głównym źródłem wiadomości o św. Jadwidze jest „Vita sanctae Hedwigis”.
Diessen– to stara miejscowość targowa, która leży na południowo-zachodnim brzegu jeziora Amer w Bawarii, 40 km. Od Monachium. Pod względem kościelnym tereny te należą do biskupstwa w Augsburgu. W zamku mieszkał szlachecki ród, którego przedstawiciele często nosili imię Bertold. Siedziba rodu została przeniesiona na wzgórze Andechs, o wysokości 698 m na wschodnim brzegu jeziora Amer. W 1132 r. właściciel zamku, Bertold III zaczął tytułować się jako hrabia z Andechs. Kolejni właściciele Andechs powiększyli posiadłość i uzyskali nowe godności. W 1180 roku Andechsowie weszli w szeregi książąt Rzeszy. Prowadzili własną kancelarię, pełnili funkcje urzędowe, mieli prawo wybijać własną monetę i pobierać dochody z cła i myta, fundowali dary dla kościołów i klasztorów. Andechsowie brali udział w wyprawach krzyżowych i w pielgrzymkach do Ziemi Świętej. 22 z rodu Andechs zostało biskupami, 1 był opatem, 6 kobiet było ksieniami w klasztorach żeńskich. Ród był bogaty i rozgałęziony. Miał wpływy w Austrii, Italii, Tyrolu, Bawarii, Frankonii, a przez małżeństwa w we Francji, Danii, Śląsku, Polsce i Turyngii. Na Świętej Górze Andechs rozwinął się w średniowieczu ruch pielgrzymkowy. Przedmiotem kultu była gotycka „Monstrancja z trzema Świętymi Hostiami” pochodząca rzekomo od papieża Grzegorza Wielkiego.
Rodzina Jadwigi
Rodzice św. Jadwigi to Bertold VI – hrabia Andechs i Novenburg oraz Agnieszka Wetyńska. Jadwiga miała 7 rodzeństwa – 4 braci i 3 siostry. Jadwiga urodziła się pomiędzy 1174-1178 prawdopodobnie na zamku w Andechs. Na chrzcie Jadwiga otrzymała po swojej babce imię Hedewigis – Hedwig, pisane także Hethwigis, które znaczy walcząca. Zgodnie z kulturą dworską wychowywaniem małej Jadwigi zajmowali się rodzice, kapelani dworscy i odpowiednie damy.
Młodość
Gdy Jadwiga miała 5 lat rodzice oddali ją na wychowanie do znanego i bogatego opactwa panien benedyktynek w Kitzingen.
Klasztor w Kitzingen powstał za czasów św. Bonifacego ok. 750r. i był znany jako zakład wychowawczy dla dziewcząt. Założycielką ośrodka była św. Hedeloga. Właściwy kształt opactwu nadała jej następczyni, ksieni św. Tekla. Program nauki i wychowania w szkołach klasztornych, zwłaszcza żeńskich, oparty był na wskazówkach pedagogicznych św. Hieronima i stosowany był przez kilkaset lat w szkołach zakonnych. Św. Hieronim podał praktyczne uwagi uważane za najważniejsze wytyczne pedagogiki chrześcijańskiej. Wskazówki św. Hieronima stały się podstawą wychowania dziewcząt w szkłach klasztornych do początków XIX wieku. Program obejmował wykształcenie religijne, umysłowe i praktyczne.Jadwiga przebywała w Kitzingen prawie 7 lat. Poznała tam pobożność benedyktyńską przez wspólne życie, modlitwę, medytację, codzienne czytanie przy stole, a przede wszystkim przez uroczystą liturgię odprawianą w konwencie. Dziewczęta w Kitzingen uczyły się łaciny, aby mogły wspólnie z siostrami odmawiać brewiarz. Zwracano też uwagę na głębsze poznanie Pisma Św., dzieł Ojców Kościoła i życiorysów świętych, które ukazywały jak stosować zasady świętości w praktyce. Zachętą do sumiennego wykorzystania uzdolnień było przekonanie, że świętość życia połączona z wiedzą zapewnia duszy większą chwałę w niebie. Jadwiga nabyła w Kitzingen umiejętność pisania, iluminowanie przepisywanych ręcznie książek, haftowanie artystyczne, śpiew, gra na instrumentach, poznanie kulturalnych form towarzyskich, prowadzenie gospodarstwa domowego, roboty ręczne, pielęgnowanie chorych, uprawa w ogrodzie ziół leczniczych do sporządzania maści, plastrów, nalewek. Jadwiga miała wielki szacunek dla opactwa w Kitzingen i swej nauczycielki, zakonnicy Petrissy, która później została pierwszą przełożoną założonego w Trzebnicy klasztoru.
Małżeństwo Jadwigi i Henryka
Jadwiga chętnie pozostałaby w Kitzingen oddając się życiu zakonnemu. Zawierając małżeństwo spełniła bardziej wolę swoich rodziców, aniżeli własną. Pierwotnie miała zostać żoną Toljena Tohu, żupana w zachodniej Serbii. To małżeństwo było planowane, jako wynik umowy politycznej. Gdy te plany małżeńskie zawiodły Andechsowie zwrócili się do Słowian zachodnich.W rodzinie Agnieszki, matki Jadwigi, od kilku pokoleń zawierano małżeństwa z córkami Piastów. Zwrócenie uwagi Andechsów na Piastów polskich też było związane z racjami politycznymi. Małżeństwo księcia polskiego z córką Andechsów miało cesarzowi Henrykowi VI pozyskać nowego stronnika oraz wpłynąć na Czechy i Węgry, spokrewnione z Piastami na odejście od Welfów.
Dokładna data i miejsce ślubu Henryka i Jadwigi nie są znane. Prawdopodobny jest czas pomiędzy 1186-1190r. na zamku w Andechs lub we Wrocławiu lub w Legnicy. W chwili zamążpójścia Jadwiga miała prawdopodobnie 12 lat. Jako żona i matka Jadwiga odgrywała zasadniczą na dworze księcia śląskiego. Główne rezydencje pary książęcej znajdowały się we Wrocławiu, w Legnicy, w Głogowie, w Brzegu, w Krośnie. Dwór księżnej stosownie do zwyczajów, był oddzielony od dworu panującego księcia. Jadwiga żyła w kręgu rodziny i otaczających ją osób, które pełniły przeróżne funkcje, całkowicie oddana wychowaniu własnych dzieci. Jadwiga miała bliski bezpośredni kontakt ze swoją synową Anną. Na dworze przebywała też Zbysława-Adelajda wraz z 5 synami, najmłodsza siostra Henryka Brodatego, pozbawiona dziedzictwa przez króla Czech. Synowa Anna i pochodząca z Niemiec ochmistrzyni Demundis znały wszystkie sekrety ascetyczne księżnej Jadwigi. Ulubioną chrześniaczką Jadwigi była Katarzyna zwana Prusaczką. Jadwiga nauczyła ją wiary, wychowała i oddała za żonę swemu naczelnemu kucharzowi Bogusławowi z Zawonia.
Głównym zadaniem urzędników dworskich było zarządzanie dobrami. Byli to podkomorzowie, sędziowie, pisarze, notariusze, strażnik pieczęci. Kapelani tworzyli duchowieństwo dworskie zajmujące się celebrowaniem nabożeństw i innymi sprawami religijnymi (nauczanie pobożnych praktyk ludzi przebywających na dworze Jadwigi, pomagali również w administracji).
Inni dworzanie : lekarze, rycerze, służba wśród której przeważały kobiety zajmowali się sprawami domowymi i byli stale do dyspozycji Księżnej. Jadwiga zajmowała się też dziewczętami z różnych środowisk oddanymi pod jej opiekę. Jedne wychodziły potem za mąż, inne wstępowały do klasztoru, jak np. Racława, wychowywana przez Jadwigę od dzieciństwa. Wymieniane w życiorysie św. Jadwigi zakonnice klasztoru trzebnickiego prawie wszystkie były wcześniej na jej dworze. Stąd znały ją dobrze, a nawet miały odwagę robić Księżnej wymówki. Łącznie na dworze Henryka i Jadwigi przebywało 287 osób, z których 141 na pewno było Polakami.
Książę Henryk I Brodaty był władcą wybitnym, rozumnym i opanowanym wielką przezornością. Jadwiga kochała go w Bogu jako człowieka cnotliwego, potrzebnego ludziom. Małżeństwo traktowała bardzo poważnie. Stan małżeński uważała za dar nieba. Była wierna i oddana mężowi. Umiała zachęcać i przygotować dziewczęta z różnych warstw społecznych do stanu zakonnego oraz małżeństwa. Po ślubach separacji z mężem w 1209r. oprócz opieki nad dziećmi i troską o dom oddała się pracy charytatywnej. Stała się Panią i Matką Ziemi Śląskiej w pełni znaczenia tego słowa. Razem z mężem zakładała nowe fundacje religijno-społeczne lub rozbudowywała już wcześniej założone przez siebie i męża instytucje.
Czas, jaki miała codziennie do dyspozycji umiała wypełnić modlitwą, pracą i uczynkami miłosierdzia. Na ogół sama obsługiwała ubogich, dbała o codzienne potrzeby swoich dworzan (mieszkanie, odzież, jedzenie). Szczególnie wiele troski wykazywała gdy ktoś zachorował. Doglądała gospodarstwa domowego, pilnowała aby zrobiono odpowiednio duże zapasy na zimę dla rozdania ich potrzebującym. Dochody czerpała ze swoich włości. Najstarsze uposażenie księżnej to: wsie Krzesowo, Dąbrowo, Tomice, Karłowice. Inne to: Jawor, Wleń, Zawonia. Jej osobiste potrzeby były minimalne. Dwór swój kazała zawsze odpowiednio do potrzeb zaopatrzyć. Dwór ten żył życiem swej księżnej. Jadwiga zwyczajem tamtych czasów oddawała się pracom ręcznym: przędzeniu nici do wyrobu tkanin, szyciu odzieży. Uczyła dworki delikatnych haftów, zwłaszcza ozdabiania szat liturgicznych jedwabiem i złotymi nićmi.
Dwór Jadwigi i Henryka tworzył typowy model dworów europejskich XIII w., ale mniej w nim przepychu. Przestrzegano tu ściśle przepisów religijnych. Panował na nim ogólny nastrój pobożności z elementami ascezy. Brak na nim było imprez zakazywanych przez Kościół. Polecane zadania wykonywano tu niezwykle obowiązkowo i sumiennie. Ludzie z dworu Jadwigi i Henryka często awansowali na wysokie stanowiska kościelne i państwowe. Atmosfera dworu sprzyjała dobrej współpracy. Nie było tu skandali jakie w tym czasie zdarzały się na dworach w Małopolsce i na Mazowszu.
Matka siedmiorga dzieci
Jadwiga i Henryk mieli 7 dzieci. Jadwiga wychowywała swoje dzieci w bojaźni Bożej. Bolesław i Konrad – zmarli młodo (mieli 12-18 lat) Agnieszka i Zofia zmarły przed 1214r. (miały 6-18 lat) jedno dziecko nieznane z imienia ochrzczone na zamku w Głogowie w 1208r. Henryk i Gertruda – doszli do pełnoletniości.
Henryk II zwany Pobożny zginął 9 IV 1241 r. podczas najazdu tatarskiego na polach legnickich.
Gertruda– ur. Około 1200r., w 1212 wstąpiła do klasztoru w Trzebnicy. Od 1232r. była ksieni tego opactwa. Była jedynym dzieckiem, które przeżyło swoją matkę. Zmarła 30 XII 1268r. i została prawdopodobnie pochowana w kościele klasztornym w Trzebnicy. W zakonie cysterskim doznaje czci jako błogosławiona.
Prawdziwa opiekunka potrzebujących
Podczas kanonizacji św. Jadwigi w 1267r. papież Klemens IV wskazał na godny naśladowania przykład praktykowania czynnej miłości bliźniego. Autor jej żywota poświęcił temu cały rozdział. Zwrócił uwagę na teksty Pisma św., które były natchnieniem dla św. Jadwigi i inspirowały jej czyny. Czyniła wiele dobrego ludziom potrzebującym zgodnie ze słowami Łk 6,36 „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny”, stale pamiętała o Mt 25,40 „A Król im odpowie: Zaprawdę powiadam wam: Wszystko co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych , Mnieście uczynili”. Wspierała biednych, opiekowała się chorymi i głodnymi, troszczyła się o matki oczekujące potomstwa, pamiętała o wdowach i sierotach. Tam, gdzie dostrzegała braki i konieczne potrzeby, tam przychodziła pomocą, kierując się miłością serca. Nie czyniła tego jak inne księżne przez służących, ale sama trudziła się spiesząc z pomocą zgodnie ze słowami Mt 5,7 „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią”. Kierowała się w życiu zasadą, że „Nikt z potrzebujących ubogich nie powinien przymierać głodem w książęcym grodzie wrocławskim”. Dlatego kazała przygotować kuchnię dla ubogich pod zarządem Bogusława z Zawonia, z odpowiednią służbą. Dla większej liczby ubogich, których nie mogła przy swym stole posadzić, miała księżna osobną kuchnię ze służbą i kucharzem. Rano i wieczorem wydawano w niej pożywienie ubogim.
Dawała jałmużnę, urządzała kuchnie polowe dla biednych, odwiedzała chorych. Stale utrzymywała na dworze 13 chorych kalek i ten szpitalik kazała wozić wraz z dworem. Osobiście zajmowała się chorymi na postojach, pomimo niezadowolenia służby. Chciała w ten sposób uwrażliwić otoczenie na potrzeby chorych i biednych. Liczba 13 miała jej przypominać Jezusa wśród Apostołów. W 1230r. wędrowny szpitalik został połączony z założonym wcześniej z inicjatywy księżnej szpitalem przy opactwie w Trzebnicy. Szczególne zrozumienie i miłość okazywała trędowatym, którymi zajmowała się osobiście nie brzydząc się nimi i nie bojąc się zakażenia. Założyła schronisko dla trędowatych kobiet w pobliżu Środy. Otaczała ich troską „dla miłości Tego, który dla nas chciał za trędowatego uchodzić”.
Opiekowała się więźniami, wypełniając słowa Ewangelii „Byłem w więzieniu, a przyszliście do mnie”. Mt 25,36. Dostarczała więźniom żywności, odzieży i światła. Pomagała spłacać długi i potajemnie przysyłała pieniądze. Wstawiała się za skazanymi na śmierć u księcia, aby ich uwolnił lub zmniejszył karę, skazanych na śmierć zatrudniała przy budowie nowego klasztoru, kościoła lub szpitala. Stworzyła imponujący system opieki społecznej. Biograf nazywa ją „Matką wszystkich ubogich”, „Pocieszycielką biednych”. Interesował ją każdy człowiek znajdujący się w potrzebie. Ludzie lubili ją za jej dobre serce. Biedni, którymi opiekowała się, chodzili za nią wszędzie, gdzie się udawała, jak za swoją matką.
Nad swoim ludem sprawowała księżna Jadwiga opiekę duszpasterską. Sama lub przez kapelana przygotowywała prostych ludzi do sakramentu pokuty, uczuła modlitwy i wszystkiego co dotyczy zbawienia duszy. Praktykowała charakterystyczne cechy swojej epoki: pokorę, ubóstwo i miłość.
Księżna wdowa.
Po śmierci męża w 1238 r. Jadwiga na stałe przeniosła się do Trzebnicy i zamieszkała na terenie klasztoru, ale nigdy nie złożyła ślubów zakonnych, aby móc w dalszym ciągu swymi dobrami wspierać biednych
W 1241 roku dotknęła księżną Jadwigę kolejna tragedia, śmierć syna – księcia Henryka II Pobożnego – na polach legnickich. Razem z córką Gertrudą, ksienią trzebnicką i gromadą mniszek Jadwiga pochowała syna oraz poległych rycerzy i zabrała się do zorganizowania regularnego życia zakonnego oraz zagospodarowania dóbr klasztornych. Ze względu na podeszły wiek Jadwiga nie była w stanie sama zajmować się dochodami ze swoich dóbr i oddala je do dyspozycji swojej córki Gertrudy. Decyzję tę potwierdził testament księżnej Jadwigi, który został spisany 24 sierpnia 1242 roku.
W połowie 1243 roku księżna Jadwiga poważnie zachorowała. Sakramentu namaszczenia chorych udzielił jej cysters ojciec Mateusz.
Księżna Jadwiga zmarła 14 października 1243 roku około godz. 17. Pogrzeb odbył się 16 października w kościele klasztornym w Trzebnicy.
Odtąd w pełni samodzielna Gertruda wystarała się w Clairvaux u kapituły cystersów o pozwolenie na uroczyste obchodzenie rocznic śmierci rodziców, Henryka i Jadwigi, jako fundatorów Trzebnicy, oraz swego brata Henryka II, bohatera spod Legnicy.
Jadwigę, Księżnę Śląską, już za życia uważano za osobę wyjątkową, a niektórzy odnosili się do niej jak do świętej. Najmocniej to przekonanie utrwaliło się wśród biednych i chorych. Właśnie oni pierwsi zaczęli przychodzić do jej grobu w kościele trzebnickim. Z polecenia Gertrudy zaczęto spisywać otrzymane przez pielgrzymów łaski. Pierwszy wielki cud za wstawiennictwem Jadwigi zdarzył się w 1249 roku. Kobieta imieniem Stanisława została uzdrowiona z bezwładu i nie gojących się ran.

Kult św. Jadwigi Śl.
Kult Jadwigi rozpoczął się zaraz po jej śmierci. Po odwiedzinach klasztoru w Trzebnicy w 1260 roku przez legata papieskiego Anzelma rozpoczął się proces kanonizacyjny, popierany przez papieża Urbana IV, który poznał Jadwigę, jeszcze jako legat w Polsce. 26 marca 1267 roku papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi, którą zaczęto czcić jako patronkę Polski i całego Śląska.
Kult świętej propagował przez cały okres panowania książę Ludwik I, za którego panowania wykonano tzw. „Kodeks lubiński” z ilustrowaną legendą o św. Jadwidze Śląskiej.
Grób świętej Jadwigi odwiedzali monarchowie i ich żony: Władysław Łokietek, król węgierski Maciej Korwin (1469), żona późniejszego króla Stanisława Leszczyńskiego Katarzyna Opalińska (1703).
Propagatorem kultu świętej na Górnym Śląsku był dominikanin Peregryn z Opola, który jest autorem zbioru kazań jej poświęconych. W 1680, na prośbę Jana III Sobieskiego i jego żony papież Innocenty XI rozszerzył kult Jadwigi Śląskiej na cały Kościół katolicki. Po tym wydarzeniu zaczęto czcić świętą na innych ziemiach polskich.
W roku 1746 król Prus Fryderyk II Wielki ufundował katedrę berlińską św. Jadwigi. Z okazji jej poświęcenia w 1773 roku kapituła kolegiaty Św. Krzyża we Wrocławiu jako dar przekazała XVI-wieczny relikwiarz św. Jadwigi, przechowywany do dziś w katedralnym skarbcu. W 1929 roku arcybiskup wrocławski kard. Adolf Bertram podarował klasztorowi w Andechs jako relikwię drzazgę z głowy świętej Jadwigi. Poza Polską i Niemcami, kult świętej istnieje również w Austrii, Czechach na Węgrzech . Uznawana jest za patronkę Polski i całego historycznego Śląska, a także małżeństw i chrześcijańskich rodzin. Od XX wieku czczona jest jako patronka pojednania polsko-niemieckiego. Wydarzenia z 16 października 1978 r. sprawiły, że stała się także patronką dnia wyboru Jana Pawła II na stolicę Piotrową.
Jednym z wyrazów promieniowania kultu św. Jadwigi jest jej sanktuarium w Sorocaba (São Paulo) w Brazylii, oficjalnie zatwierdzone w 1997 roku. Księżna bardzo popularna jest w Portugalii, gdzie patronuje zadłużonym i ubogim.
W ostatnich latach zostały przekazane do przedstawicieli Kościoła w następujących krajach: w Austrii, Czechach, Niemczech, Danii, Włoszech, Ukrainie, Izraelu, Tanzanii, Komorach, Rosji, Filipinach, USA, Boliwii, Brazylii, Panamie i Wenezueli. Są otoczone czcią m.in. w katedrze w Concepcion (Brazylia) i Irkucku (Rosja), w kaplicy duszpasterstwa ludzi morza pod wezwaniem św. Jadwigi w Santos (Brazylia), parafii św. Jadwigi Śląskiej w Panamie, Kurytybie w Brazylii i Cabudare w Wenezueli, w kaplicy domu starców w Heidelbergu (Niemcy), kaplicy boromeuszek w Irkucku (Rosja) i sióstr franciszkanek z Manilii (Filipiny). Proboszcz parafii w Cabudare w Wenezueli w swojej oficjalnej prośbie o relikwie z 2011 roku, popartej listem ordynariusza, wspomina: „Nasi mieszkańcy posiadają głęboką miłość i oddanie św. Jadwidze, jest ona znana jako patronka dłużników, biedaków, w sposób szczególny zwracają się do niej ci, którzy nie posiadają własnego domu (…)”. W katalogu wystawy ks. A. Kiełbasa podał wówczas, że w Polsce istnieje 181 miejsc kultu Świętej, w Niemczech 52, w USA 35, w Czechach 10, w Brazylii 9, w Kanadzie 4, w Rosji 2, na Ukrainie 2, we Francji 1. Wspomina o trzech drogach rozwoju kultu św. Jadwigi. Najwcześniej zaczął się on rozwijać na ziemiach polskich, do krajów Ameryki przeszczepili go polscy emigranci na przełomie XIX i XX wieku. Natomiast do Niemiec pamięć o patronce Śląska zanieśli szczególnie po 1945 r. jego byli mieszkańcy. W szerzenie kultu św. Jadwigi najpierw angażowało się zwłaszcza opactwo cysterek z Trzebnicy oraz biskupi z rodu Piastów. Papież Innocenty XI na prośbę polskiego króla Jana III Sobieskiego wprowadził w 1680 roku kult św. Jadwigi do kalendarza liturgicznego Kościoła powszechnego. Papież Pius XI ustanowił wspomnienie św. Jadwigi na 16 października. Z okazji 700-lecia śmierci św. Jadwigi Pius XII 16 marca 1943 roku podniósł kościół w Trzebnicy do godności bazyliki mniejszej, a 24 stycznia 2007 erygowane zostało Międzynarodowe Sanktuarium Świętej Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy. Jedna z polskich osad powstałych w stanie Teksas w USA w XIX wieku -nazywana była przez jakiś czas „Jadwigowo”; obecnie nosi miano St. Hedwig (Święta Jadwiga).
Miejsce pochówku

Pierwszym miejscem pochówku księżnej była kaplica św. Piotra na południe od ołtarza kościoła klasztornego. 25 sierpnia 1267 roku dokonano przeniesienia relikwii świętej, które najprawdopodobniej spoczywały w ozdobnej skrzyni wystawionej do czci wiernych w obecnej krypcie św. Jana Chrzciciela. W 1269 roku rozpoczęto budowę kaplicy, w której miał mieć miejsce stały grób Jadwigi. Tam wzniesiono nagrobek w stylu gotyckim, który w 1680 roku zamieniono na barokowy. Figurę nagrobną początkowo wykonaną dość prosto w XVIII wieku zmieniono na wykonaną z marmuru, dawną zaś przeniesiono na miejsce tymczasowego przebywania relikwi księżnej do kaplicy św. Jana.

Legenda

Według podań Jadwiga była osobą posiadającą cechę wielkiej skromności, a jednocześnie bardzo zaangażowaną w swoje działanie. Praktycznie żyła jak zakonnica. Średniowieczne zapisy mówią o surowej ascezie, którą Jadwiga praktykowała już na dworze. Pozbyła się bogatej garderoby i kosztownej biżuterii, jadała skromnie, nosiła włosiennicę, chodziła boso. Lubiła boso chodzić po śniegu, ale pokutę tę swoją surową starannie przed ludźmi ukrywała. Dopiero jej mąż, Henryk Brodaty, wymógł na cysterskim spowiedniku, by nakazał Jadwidze zawsze nosić buty. Po upływie roku Opat Günther II, będący jej spowiednikiem, przekonał się, że trzewiki były zupełnie nieużywane. Skarcił ją wówczas za nieposłuszeństwo, ale Jadwiga odpowiedziała skromnie: „Ależ ojcze, posłuchałam cię. Oto trzewiki, dane mi przez ciebie, nosiłam je często”. Księżna, będąc posłuszną swojemu spowiednikowi, podarowane buty nosiła ze sobą, ale przywieszone na sznurku. Dopiero późniejszy spowiednik pozwolił, by tak twardej pokucie oddawała się aż do śmierci.

Atrybuty
Święta Jadwiga w ikonografii przedstawiana jest w długiej sukni lub w książęcym płaszczu z mitrą książęcą na gło¬wie tak zwaną koroną zamkniętą, czasami w habicie cysterskim.
Jej atrybutami są: buty trzymane w ręce, zawieszone na szyi lub leżące obok, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach.Na obrazach, rzeźbach czy ikonografii zwykle trzyma w jednej ręce makietę klasztoru i kościoła. W drugiej zaś obuwie lub figurkę Matki Boskiej, którą błogosławiła chorym, a oni zdrowieli. I ją właśnie trzymała w dłoni, umierając. A chwyciła tak mocno, że trzeba było pochować Jadwigę razem z nią. Pisano, że po latach, kiedy otwarto grób świętej, trzy palce, którymi trzymała cudowną figurkę, były nienaruszone.
Duża Ścieżka św. Jadwigi
Jest jakby przedłużeniem Szlaku Pielgrzymkowego z Andechs, miejsca urodzenia św. Jadwigi do Trzebnicy, miejsca jej śmierci. Uroczyście otwarta i poświęcona została 16 września 2007 roku przez ks. biskupa Józefa Pazdura. Wytycza ją 7 kamieni medytacyjnych, które przypominają cnoty św. Jadwigi.
• Kamień I na placu Przed bazyliką – WIARA
• Kamień II na Placu Pielgrzymkowym – NADZIEJA
• Kamień III dziedzińcu klasztoru Sióstr Boromeuszek – MIŁOŚĆ – MIŁOSIERDZIE
• Kamień IV w Rotundzie Pięciu Stołów przy ul. Grunwaldzkiej – SPRAWIEDLIWOŚĆ
• Kamień V w Pustelni w Lesie Bukowym – SKROMNOŚĆ – PROSTOTA
• Kamień VI przy kaplicy na ul. Wrocławskiej – MĘSTWO
• Kamień VII przy kościele śś. Piotra i Pawła – ROZTROPNOŚĆ
Mała Ścieżka św. Jadwigi
15 października 2010 roku św. Jadwiga Śląska została ogłoszona Patronką Miasta Trzebnicy. Wtedy też uroczyście otwarto i poświęcono Małą Ścieżkę św. Jadwigi, liczącą 15 stacji. Poszczególne jej stacje są umieszczone wzdłuż granicy Placu Pielgrzymkowego. Wykonane są z granitu. Przedstawiają „Księgę życia św. Jadwigi” – etapy drogi Księżnej do świętości. Otwarta księga zawiera z lewej strony wizerunek miejsca związanego z życiem św. Jadwigi. Z prawej słowa przez nią wypowiedziane i zanotowane w „Legendzie Większej”.
Kolejne stacje są następujące:

1. Diessen
2. Andechs
3. Kitzingen
4. Bamberg
5. Wrocław
6. Legnica
7. Trzebnica
8. Legnickie Pole
9. Brzeg
10.Krosno Odrzańskie
11.Wleń
12.Środa Śląska
13.Złotoryja
14.Niemcza
15.Rokitnica