Regulamin XI Powiatowego Konkursu „Ścieżkami życia św. Jadwigi Śląskiej”.
XI Powiatowy Konkurs
„Ścieżkami życia św. Jadwigi Śląskiej”
PROTOKÓŁ Z PRZEBIEGU KONKURSU POWIATOWEGO:
Protokół przebiegu powiatowego konkursu
R E G U L A M I N KONKURSU:
1.Konkurs przeznaczony jest dla uczniów klas IV – VI SP
PRZEBIEG KONKURSU, ZASADY UCZESTNICTWA:
– Eliminacje szkolne należy przeprowadzić we własnej szkole dla uczniów klas IV-VI.
– W etapie powiatowym udział bierze jeden przedstawiciel z jednej szkoły. W szkołach, gdzie jest więcej niż 4 oddziały z każdego poziomu, dopuszcza się po 2 uczniów ze szkoły.
2.Konkurs zostanie przeprowadzony w formie testu opracowanego przez SO SOWA.
3.Wytyczne dla opracowujących zadania na konkurs:
Test z 30 pytań:
– pytania otwarte, pytania zamknięte, połącz w pary ,prawda- fałsz, krzyżówka, cytaty, daty .
4.Czas trwania testu -6o minut.
5.Zgłoszenia do konkursu:
Szkoła zgłasza laureatów konkursu szkolnego do 22.11.2022
przesyłając dane uczestnika i szkoły na adres mailowy organizatora trzebnicasp2@wp.pl ( formularz zgłoszeniowy w załączniku).
Karta zgłoszeniowa:
Załącznik:
KARTA ZGŁOSZENIOWA
- NAZWA I ADRES SZKOŁY
………………………………………………………………………………………………………………………………….
………………………………………………………………………………………………………………………………….
…………………………………………………………………………………………………………………………………. - IMIĘ I NAZWISKO UCZESTNIKA
…………………………………………………………………………………………………………………………………. - IMIĘ I NAZWISKO OPIEKUNA
…………………………………………………………………………………………………………………………………. - TELEFON KONTAKTOWY
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Zgłoszenie uczestnictwa w konkursie (przesłanie na podany adres e-mailowy wypełnionej karty zgłoszenia) jest jednoznaczne z wyrażeniem zgody na przetwarzanie danych osobowych na potrzeby konkursu oraz jego promocji, a także na wykorzystanie wizerunku na stronie internetowej organizatorów – zarówno ucznia, jak i nauczyciela prowadzącego
( Na podstawie art. 13 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE. L 2016 Nr 119, str. 1)
Konkurs Powiatowy odbędzie się 29.11.2022 o godz. 10:00
w Szkole Podstawowej nr 2 w Trzebnicy
ul. 3 Maja 5
7.Kontakt: telefon, adres, e-mail tel.(71) 312-00-29 e-mail trzebnicasp2@wp.pl tel.71 312-00-29
Szkoła Podstawowa nr 2
ul. 3 Maja 5
55-100 Trzebnica
8.Przewodniczącym komisji konkursowej jest organizator konkursu.
9.W skład komisji wchodzą wszyscy nauczyciele religii, obecni podczas konkursu..
10.Po zakończeniu testu komisja sprawdza prace konkursowe i wyłaniani są laureaci ( I, II, III, IV, V miejsca)
W przypadku równej liczby punktów nagradzani są laureaci z najwyższą liczbą punktów.
11.Nagrody książkowe i dyplomy otrzymują laureaci, pozostali uczestnicy otrzymują dyplomy za udział w konkursie.
12.Literatura :Materiał w formie skryptu jest dostępny na stronie internetowej szkoły./konkursy/
13.Organizatorzy konkursu:
Janina Bejm, Ewa Dudek, ks. Marek Sumara
Zapraszamy
SKRYPT
„Ścieżkami życia św. Jadwigi Śl.”
Rodzina św. Jadwigi Śląskiej
Św .Jadwiga Śląska ,urodziła się pomiędzy 1174-1178,prawdopodobnie na zamku w Andechs w Bawarii. Siedziba rodu została przeniesiona na wzgórze Andechs. W zamku mieszkał szlachecki ród, którego przedstawiciele często nosili imię Bertold. Na Świętej Górze Andechs rozwinął się w średniowieczu ruch pielgrzymkowy. Przedmiotem kultu była gotycka „Monstrancja z trzema Świętymi Hostiami. Rodzice św. Jadwigi to Bertold VI – hrabia Andechs i Novenburg oraz Agnieszka Wetyńska. Jadwiga miała 7 rodzeństwa – 4 braci i 3 siostry. Jadwiga była najstarszą z rodzeństwa. Na chrzcie Jadwiga otrzymała po swojej babce imię Hedewigis – Hedwig, pisane także Hethwigis, które znaczy walcząca. Zgodnie z kulturą dworską wychowywaniem małej Jadwigi zajmowali się rodzice, kapelani dworscy i odpowiednie damy. Andechsowie brali udział w wyprawach krzyżowych i w pielgrzymkach do Ziemi Świętej. W rodzie Andechs byli biskupi, opat oraz ksienie. Ród był bogaty i rozgałęziony. Głównym źródłem wiadomości o św. Jadwidze jest „Vita sanctae Hedwigis”.
Młodość św.Jadwigi Śląskiej
Gdy Jadwiga miała 5 lat rodzice oddali ją na wychowanie do znanego i bogatego opactwa panien benedyktynek w Kitzingen. Klasztor w Kitzingen powstał około 750r. i był znany jako Zakład Wychowawczy dla dziewcząt. Założycielką ośrodka była św. Hedeloga. Program obejmował wykształcenie religijne, umysłowe i praktyczne. Jadwiga przebywała w Kitzingen prawie 7 lat. Poznała tam pobożność benedyktyńską przez wspólne życie, modlitwę, medytację, codzienne czytanie przy stole, a przede wszystkim przez uroczystą liturgię odprawianą w konwencie. Dziewczęta w Kitzingen uczyły się łaciny, aby mogły wspólnie z siostrami odmawiać brewiarz. Zwracano też uwagę na głębsze poznanie Pisma Św., dzieł Ojców Kościoła i życiorysów świętych, które ukazywały jak stosować zasady świętości w praktyce. Zachętą do sumiennego wykorzystania uzdolnień było przekonanie, że świętość życia połączona z wiedzą zapewnia duszy większą chwałę w niebie. Jadwiga nabyła w Kitzingen umiejętność: pisania, iluminowania przepisywanych ręcznie książek, haftowania artystycznego, śpiewu, gry na instrumentach, poznała kulturalne formy towarzyskie, prowadzenie gospodarstwa domowego, roboty ręczne, pielęgnowanie chorych, uprawy w ogrodzie ziół leczniczych do sporządzania maści, plastrów, nalewek. Jadwiga miała wielki szacunek dla opactwa w Kitzingen i swej nauczycielki, zakonnicy Petrissy, która później została pierwszą przełożoną założonego w Trzebnicy klasztoru.
Małżeństwo św. Jadwigi Śląskiej i Henryka Brodatego
Jadwiga chętnie pozostałaby w Kitzingen oddając się życiu zakonnemu. Zawierając małżeństwo spełniła bardziej wolę swoich rodziców, aniżeli własną. Zgodnie ze średniowiecznym zwyczajem, z woli rodziców już w wieku 12 lat wydana została za mąż. Dokładna data i miejsce ślubu Henryka i Jadwigi nie są znane. Prawdopodobny jest to czas pomiędzy 1186-1190r. na zamku w Andechs lub we Wrocławiu lub w Legnicy. Jako żona i matka Jadwiga odgrywała zasadniczą na dworze księcia śląskiego. Małżeństwo z piastowskim księciem Henrykiem I Brodatym, okazało się udane. Główne rezydencje pary książęcej znajdowały się we Wrocławiu, w Legnicy, w Głogowie, w Brzegu, w Krośnie. Dwór księżnej stosownie do zwyczajów, był oddzielony od dworu panującego księcia. Jadwiga żyła w kręgu rodziny i otaczających ją osób, które pełniły przeróżne funkcje, całkowicie oddana wychowaniu własnych dzieci. Jadwiga miała bliski bezpośredni kontakt ze swoją synową Anną. Na dworze przebywała też Zbysława-Adelajda wraz z 5 synami, najmłodsza siostra Henryka Brodatego. Synowa Anna i pochodząca z Niemiec ochmistrzyni Demundis znały wszystkie sekrety ascetyczne księżnej Jadwigi. Ulubioną chrześniaczką Jadwigi była Katarzyna zwana Prusaczką. Jadwiga nauczyła ją wiary, wychowała i oddała za żonę swemu naczelnemu kucharzowi Bogusławowi z Zawonia. Głównym zadaniem urzędników dworskich było zarządzanie dobrami. Byli to podkomorzowie, sędziowie, pisarze, notariusze, strażnik pieczęci. Kapelani tworzyli duchowieństwo dworskie zajmujące się celebrowaniem nabożeństw i innymi sprawami religijnymi (nauczanie pobożnych praktyk ludzi przebywających na dworze Jadwigi, pomagali również w administracji). Inni dworzanie : lekarze, rycerze, służba wśród której przeważały kobiety, zajmowali się sprawami domowymi i byli stale do dyspozycji Księżnej. Jadwiga zajmowała się też dziewczętami z różnych środowisk oddanymi pod jej opiekę. Jedne wychodziły potem za mąż, inne wstępowały do klasztoru, jak np. Racława, wychowywana przez Jadwigę od dzieciństwa. Wymieniane w życiorysie św. Jadwigi zakonnice klasztoru trzebnickiego prawie wszystkie były wcześniej na jej dworze. Stąd znały ją dobrze, a nawet miały odwagę robić Księżnej wymówki. Łącznie na dworze Henryka i Jadwigi przebywało 287 osób, z których 141 na pewno było Polakami.
Książę Henryk I Brodaty( 1168-1238),ur. się ok. 1168 r. na zamku w Legnicy, jako piaty syn Bolesława I Wysokiego i jego żony Krystyny. Był władcą wybitnym, rozumnym i opanowanym wielką przezornością. Popierał bardzo handel, wzmacniał potencjał ekonomiczny swego władztwa, promował kulturę ekonomiczną, opartą o zasadę towarowo-pieniężną, wspierał rozwój miast. W okolicy Złotoryi zorganizował kopalnie. Jadwiga kochała go w Bogu jako człowieka cnotliwego, potrzebnego ludziom. Małżeństwo traktowała bardzo poważnie. Stan małżeński uważała za dar nieba. Była wierna i oddana mężowi. Umiała zachęcać i przygotować dziewczęta z różnych warstw społecznych do stanu zakonnego oraz małżeństwa. Po ślubach separacji z mężem w 1209r. oprócz opieki nad dziećmi i troską o dom oddała się pracy charytatywnej. Stała się Panią i Matką Ziemi Śląskiej w pełni znaczenia tego słowa. Razem z mężem zakładała nowe fundacje religijno-społeczne lub rozbudowywała już wcześniej założone przez siebie i męża instytucje. Założyła m.in. szpital Świętego Ducha we Wrocławiu, pierwszy tego rodzaju ośrodek w jej księstwie. Fundacja, której Jadwiga poświęciła się w sposób szczególny, był powstały około 1230 roku szpital trędowatych w Środzie Śląskiej. Do fundacji charytatywnych Jadwigi zaliczymy też hospicjum we Wrocławiu. Czas, jaki miała codziennie do dyspozycji wypełniała modlitwą, pracą i uczynkami miłosierdzia. Na ogół sama obsługiwała ubogich, dbała o codzienne potrzeby swoich dworzan (mieszkanie, odzież, jedzenie). Szczególnie wiele troski wykazywała gdy ktoś zachorował. Doglądała gospodarstwa domowego, pilnowała aby zrobiono odpowiednio duże zapasy na zimę dla rozdania ich potrzebującym. Dochody czerpała ze swoich włości. Najstarsze uposażenie księżnej to: wsie Krzesowo, Dąbrowo, Tomice, Karłowice. Inne to: Jawor, Wleń, Zawonia. Jej osobiste potrzeby były minimalne. Dwór swój kazała zawsze odpowiednio do potrzeb zaopatrzyć. Dwór ten żył życiem swej księżnej. Jadwiga zwyczajem tamtych czasów oddawała się pracom ręcznym: przędzeniu nici do wyrobu tkanin, szyciu odzieży. Uczyła dworki delikatnych haftów, zwłaszcza ozdabiania szat liturgicznych jedwabiem i złotymi nićmi. Dwór Jadwigi i Henryka tworzył typowy model dworów europejskich XIII w., ale mniej w nim przepychu. Przestrzegano tu ściśle przepisów religijnych. Panował na nim ogólny nastrój pobożności z elementami ascezy. Brak na nim było imprez zakazywanych przez Kościół. Polecane zadania wykonywano tu niezwykle obowiązkowo i sumiennie. Ludzie z dworu Jadwigi i Henryka często awansowali na wysokie stanowiska kościelne i państwowe. Atmosfera dworu sprzyjała dobrej współpracy. Nie było tu skandali jakie w tym czasie zdarzały się na dworach w Małopolsce i na Mazowszu.
Matka siedmiorga dzieci
Jadwiga i Henryk mieli 7 dzieci, ale w okres pełnej dojrzałości weszli tylko syn Henryk ,zwany Pobożnym i córka Gertruda, która była przełożoną w klasztorze cysterek ufundowanym przez rodziców w Trzebnicy. Bolesław i Konrad – zmarli młodo (mieli 12-18 lat) Agnieszka i Zofia zmarły przed 1214r. (miały 6-18 lat),chłopiec o nieznanym imieniu. Tradycja nadała mu imię Władysław. Ochrzczony został w okresie Bożego Narodzenia, na zamku w Głogowie w 1208r.,zapewne niebawem zmarł, gdyż żadne źródło o nim nie wspomina. Jadwiga wychowywała swoje dzieci w bojaźni Bożej.
Henryk II zwany Pobożny zginął 9 IV 1241 r. podczas najazdu tatarskiego na polach legnickich.
Gertruda– ur. Około 1200r., w 1212 wstąpiła do klasztoru w Trzebnicy. Od 1232r. była ksieni tego opactwa. Była jedynym dzieckiem, które przeżyło swoją matkę. Zmarła 30 XII 1268r. i została prawdopodobnie pochowana w kościele klasztornym w Trzebnicy. W zakonie cysterskim doznaje czci jako błogosławiona.
Św. Jadwiga Śląska- Prawdziwa opiekunka potrzebujących. Podczas kanonizacji św. Jadwigi w 1267r. papież Klemens IV wskazał na godny naśladowania przykład praktykowania czynnej miłości bliźniego. Autor jej żywota poświęcił temu cały rozdział. Zwrócił uwagę na teksty Pisma św., które były natchnieniem dla św. Jadwigi i inspirowały jej czyny. Czyniła wiele dobrego ludziom potrzebującym zgodnie ze słowami Łk 6,36 „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny”, stale pamiętała o Mt 25,40 „A Król im odpowie: Zaprawdę powiadam wam: Wszystko co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych , Mnieście uczynili”. Wspierała biednych, opiekowała się chorymi i głodnymi, troszczyła się o matki oczekujące potomstwa, pamiętała o wdowach i sierotach. Tam, gdzie dostrzegała braki i konieczne potrzeby, tam przychodziła pomocą, kierując się miłością serca. Nie czyniła tego jak inne księżne przez służących, ale sama trudziła się spiesząc z pomocą zgodnie ze słowami Mt 5,7 „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią”. Kierowała się w życiu zasadą, że „Nikt z potrzebujących ubogich nie powinien przymierać głodem w książęcym grodzie wrocławskim”. Dlatego kazała przygotować kuchnię dla ubogich pod zarządem Bogusława z Zawonia, z odpowiednią służbą. Dla większej liczby ubogich, których nie mogła przy swym stole posadzić, miała księżna osobną kuchnię ze służbą i kucharzem. Rano i wieczorem wydawano w niej pożywienie ubogim. Dawała jałmużnę, urządzała kuchnie polowe dla biednych, odwiedzała chorych. Także przy trzebnickim klasztorze cysterek, ufundowanym przez Jadwigę i Henryka Brodatego, leczono chorych. Stale utrzymywała na dworze 13 chorych kalek i ten szpitalik kazała wozić wraz z dworem. Osobiście zajmowała się chorymi na postojach, pomimo niezadowolenia służby. Chciała w ten sposób uwrażliwić otoczenie na potrzeby chorych i biednych. Liczba 13 miała jej przypominać Jezusa wśród Apostołów. W 1230r. wędrowny szpitalik został połączony z założonym wcześniej z inicjatywy księżnej szpitalem przy opactwie w Trzebnicy. Szczególne zrozumienie i miłość okazywała trędowatym, którymi zajmowała się osobiście nie brzydząc się nimi i nie bojąc się zakażenia. Założyła schronisko dla trędowatych kobiet w pobliżu Środy. Otaczała ich troską „dla miłości Tego, który dla nas chciał za trędowatego uchodzić”. Opiekowała się więźniami, wypełniając słowa Ewangelii „Byłem w więzieniu, a przyszliście do mnie”. Mt 25,36. Dostarczała więźniom żywności, odzieży i światła. Pomagała spłacać długi i potajemnie przysyłała pieniądze. Wstawiała się za skazanymi na śmierć u księcia, aby ich uwolnił lub zmniejszył karę, skazanych na śmierć zatrudniała przy budowie nowego klasztoru, kościoła lub szpitala. Stworzyła imponujący system opieki społecznej. Biograf nazywa ją „Matką wszystkich ubogich”, „Pocieszycielką biednych”. Interesował ją każdy człowiek znajdujący się w potrzebie. Ludzie lubili ją za jej dobre serce. Biedni, którymi opiekowała się, chodzili za nią wszędzie, gdzie się udawała, jak za swoją matką. Nad swoim ludem sprawowała księżna Jadwiga opiekę duszpasterską. Sama lub przez kapelana przygotowywała prostych ludzi do sakramentu pokuty, uczyła modlitwy i wszystkiego co dotyczy zbawienia duszy. Praktykowała charakterystyczne cechy swojej epoki: pokorę, ubóstwo i miłość. Zainicjowana przed wiekami działalność społeczna Św. Jadwigi, jest nadal kontynuowana w Trzebnicy, a ona sama jest obrana za patronkę dzieł prowadzących działalność charytatywną i leczniczą. Od dnia 16 listopada 1989 roku jest patronką Caritas Archidiecezji Wrocławskiej i ku jej czci poświęcona jest kaplica w siedzibie tej instytucji. W Trzebnicy ,jej imieniem nazwany jest Powiatowy Szpital oraz Centrum pod wezwaniem Świętej Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy prowadzący Zakład Opiekuńczo – Leczniczy dla Dorosłych przez siostry Boromeuszki.
Św. Jadwiga Śląska- Księżna wdowa
Henryk Brodaty, zmarł w Krośnie Odrzańskim 29 marca 1238 r. pozostawiając po sobie wdzięczną pamięć wybitnego władcy. Jadwiga na stałe przeniosła się do Trzebnicy i zamieszkała na terenie klasztoru, ale nigdy nie złożyła ślubów zakonnych, aby móc w dalszym ciągu swymi dobrami wspierać biednych. W 1241 roku dotknęła księżną Jadwigę kolejna tragedia, śmierć syna – księcia Henryka II Pobożnego – na polach legnickich. Razem z córką Gertrudą, ksienią trzebnicką i gromadą mniszek Jadwiga pochowała syna oraz poległych rycerzy i zabrała się do zorganizowania regularnego życia zakonnego oraz zagospodarowania dóbr klasztornych. Ze względu na podeszły wiek Jadwiga nie była w stanie sama zajmować się dochodami ze swoich dóbr i oddala je do dyspozycji swojej córki Gertrudy. Decyzję tę potwierdził testament księżnej Jadwigi, który został spisany 24 sierpnia 1242 roku. W połowie 1243 roku księżna Jadwiga poważnie zachorowała. Sakramentu namaszczenia chorych udzielił jej cysters ojciec Mateusz. Księżna Jadwiga zmarła 14 października 1243 roku około godz. 17.00.Pogrzeb odbył się 16 października 1243 r. w kościele klasztornym w Trzebnicy. Odtąd w pełni samodzielna Gertruda wystarała się w Clairvaux u kapituły cystersów o pozwolenie na uroczyste obchodzenie rocznic śmierci rodziców, Henryka i Jadwigi, jako fundatorów Trzebnicy, oraz swego brata Henryka II, bohatera spod Legnicy. Jadwigę, Księżną Śląską, już za życia uważano za osobę wyjątkową, a niektórzy odnosili się do niej jak do świętej. Najmocniej to przekonanie utrwaliło się wśród biednych i chorych. Właśnie oni pierwsi zaczęli przychodzić do jej grobu w kościele trzebnickim. Z polecenia Gertrudy zaczęto spisywać otrzymane przez pielgrzymów łaski. Pierwszy wielki cud za wstawiennictwem Jadwigi zdarzył się w 1249 roku. Kobieta imieniem Stanisława została uzdrowiona z bezwładu i nie gojących się ran.
Kult św. Jadwigi Śl.
Kult Jadwigi rozpoczął się zaraz po jej śmierci. Po odwiedzinach klasztoru w Trzebnicy w 1260 roku przez legata papieskiego Anzelma rozpoczął się proces kanonizacyjny, popierany przez papieża Urbana IV, który poznał Jadwigę, jeszcze jako legat w Polsce. 26 marca 1267 roku papież Klemens IV w kościele Dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi, którą zaczęto czcić jako patronkę Polski i całego Śląska. W szerzenie kultu św. Jadwigi najpierw angażowało się zwłaszcza Opactwo Cysterek z Trzebnicy oraz biskupi z rodu Piastów. Kult świętej propagował przez cały okres panowania książę Ludwik I, za którego panowania wykonano tzw. „Kodeks lubiński” z ilustrowaną legendą o św. Jadwidze Śląskiej. Grób świętej Jadwigi odwiedzali monarchowie i ich żony: Władysław Łokietek, Maciej Korwin, Katarzyna Opalińska. Propagatorem kultu świętej na Górnym Śląsku był dominikanin Peregryn z Opola, który jest autorem zbioru kazań jej poświęconych. W 1680, na prośbę Jana III Sobieskiego i jego żony papież Innocenty XI rozszerzył kult Jadwigi Śląskiej na cały Kościół katolicki. Po tym wydarzeniu zaczęto czcić świętą na innych ziemiach polskich Papież Pius XI ustanowił wspomnienie św. Jadwigi na 16 października. Uznawana jest za patronkę Polski i całego historycznego Śląska, a także patronkę małżeństw i chrześcijańskich rodzin. Od XX wieku czczona jest jako patronka pojednania polsko-niemieckiego. Wybór Karola Wojtyły na papieża, 16 października 1978 r. sprawił, że stała się także patronką dnia wyboru Jana Pawła II na stolicę Piotrową.
Legenda św. Jadwigi Śląskiej
Według podań Jadwiga była osobą posiadającą cechę wielkiej skromności, a jednocześnie bardzo zaangażowaną w swoje działanie. Praktycznie żyła jak zakonnica. Średniowieczne zapisy mówią o surowej ascezie, którą Jadwiga praktykowała już na dworze. Pozbyła się bogatej garderoby i kosztownej biżuterii, jadała skromnie, nosiła włosiennicę, chodziła boso. Lubiła boso chodzić po śniegu, ale pokutę tę swoją surową starannie przed ludźmi ukrywała. Dopiero jej mąż, Henryk Brodaty, wymógł na cysterskim spowiedniku, by nakazał Jadwidze zawsze nosić buty. Po upływie roku Opat Günther II, będący jej spowiednikiem, przekonał się, że trzewiki były zupełnie nieużywane. Skarcił ją wówczas za nieposłuszeństwo, ale Jadwiga odpowiedziała skromnie: „Ależ ojcze, posłuchałam cię. Oto trzewiki, dane mi przez ciebie, nosiłam je często”. Księżna, będąc posłuszną swojemu spowiednikowi, podarowane buty nosiła ze sobą, ale przywieszone na sznurku. Dopiero późniejszy spowiednik pozwolił, by tak twardej pokucie oddawała się aż do śmierci.
Atrybuty św. Jadwigi Śląskiej
Święta Jadwiga w ikonografii przedstawiana jest w długiej sukni lub w książęcym płaszczu z mitrą książęcą na głowie tak zwaną koroną zamkniętą, czasami w habicie cysterskim.
Jej atrybutami są: buty trzymane w ręce, zawieszone na szyi lub leżące obok, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach. Na obrazach, rzeźbach czy ikonografii zwykle trzyma w jednej ręce makietę klasztoru i kościoła. W drugiej zaś obuwie lub figurkę Matki Boskiej, którą błogosławiła chorym, a oni zdrowieli. I ją właśnie trzymała w dłoni, umierając, A chwyciła tak mocno, że trzeba było pochować Jadwigę razem z nią. Pisano, że po latach, kiedy otwarto grób świętej, trzy palce, którymi trzymała cudowną figurkę, były nienaruszone.
Duża Ścieżka św. Jadwigi Śląskiej
Jest jakby przedłużeniem Szlaku Pielgrzymkowego z Andechs, miejsca urodzenia św. Jadwigi do Trzebnicy, miejsca jej śmierci. Uroczyście otwarta i poświęcona została, 16 września 2007 roku przez ks. biskupa Józefa Pazdura. Wytycza ją,7 kamieni medytacyjnych, które przypominają cnoty św. Jadwigi. Kamień I na placu Przed bazyliką – WIARA Kamień II na Placu Pielgrzymkowym – NADZIEJA Kamień III dziedzińcu klasztoru Sióstr Boromeuszek – MIŁOŚĆ – MIŁOSIERDZIE Kamień IV w Rotundzie Pięciu Stołów przy ul. Grunwaldzkiej – SPRAWIEDLIWOŚĆ Kamień V w Pustelni w Lesie Bukowym – SKROMNOŚĆ – PROSTOTA Kamień VI przy kaplicy na ul. Wrocławskiej -MĘSTWO Kamień VII przy kościele św. Piotra i Pawła – ROZTROPNOŚĆ
Mała Ścieżka św. Jadwigi Śląskiej
15 października 2010 roku św. Jadwiga Śląska została ogłoszona Patronką Miasta Trzebnicy. Wtedy też uroczyście otwarto i poświęcono Małą Ścieżkę św. Jadwigi, liczącą 15 stacji. Poszczególne jej stacje są umieszczone wzdłuż granicy Placu Pielgrzymkowego. Wykonane są z granitu. Przedstawiają „Księgę życia św. Jadwigi” – etapy drogi Księżnej do świętości. Otwarta księga zawiera z lewej strony wizerunek miejsca związanego z życiem św. Jadwigi. Z prawej słowa przez nią wypowiedziane i zanotowane w „Legendzie Większej”.
Kolejne stacje są następujące:
- Diessen
- Andechs
- Kitzingen
- Bamberg
- Wrocław
- Legnica
- Trzebnica
- Legnickie Pole
- Brzeg
- Krosno Odrzańskie
- Wleń
- Środa Śląska
- Złotoryja
- Niemcza
- Rokitnica
Opracowano na podstawie:
- A. Kiełbasa „Święta Jadwiga Śląska ‘’,Warszawa 1990 r.
http://kultura.wiara.pl/doc/3470934.Kult-sw-Jadwigi-w-swiecie/dostęp dnia 13.09.2017.r
- Giemza SDS-,,Św. Jadwiga Śląska, jako przemożna patronka, Trzebnica 2016 r.
- Stefaniak-Św. Jadwiga Śląska-ludzie, miejsca wydarzenia. Katowice 2019 r